Wędrowny Festiwal Filharmonii Łódzkiej - Kolory Polski
JAN KOCHANOWSKI – PIEŚNI
KUBA STANKIEWICZ
Zespół w składzie: Kuba Stankiewicz – fortepian, Jacek Kotlarski – wokal,
Maciej Sikała – saksofon tenorowy i sopranowy, Wojciech Pulcyn – kontrabas, Sebastian Frankiewicz – perkusja
W programie koncertu autorskie kompozycje Kuby Stankiewicza do wybranych pieśni Jana Kochanowskiego: Księgi Pierwsze – Pieśń VIII, Pieśń IV, Pieśń VII, Pieśń XI, Pieśń XIV, Pieśń XXII; Księgi Wtóre – Pieśń X, Pieśń VII, Pieśń XXIII, Pieśń XIV, Pieśń XXII, Pieśń XXV
„Nikomu, albo raczej wszytkim, swoje księgi / Daję. By kto nie mniemał (strach to bowiem tęgi), / Że za to trzeba co dać, wszyscy darmo miejcie. / O drukarzu nie mówię, z tym się zrozumiejcie” – pisał Jan Kochanowski, wielki poeta okresu odrodzenia. Informacja ta aktualna jest do dziś: również i dzisiaj, dzięki Filharmonii Łódzkiej, pieśni Jana Kochanowskiego, we współczesnym opracowaniu, będzie można posłuchać „darmo”.
Blisko 50 (49) utworów lirycznych, inspirowanych wzorcami stworzonymi przez Horacego i Petrarkę, powstawało przez 20 lat, zarówno podczas pobytu Kochanowskiego na dworach, jak i w jego domu w Czarnolesie. Stanowią one wykładnię oficjalnego programu literackiego i filozoficznego wielkiego poety. Poruszają tematy aktualne dla wszystkich, jak miłość, radość i zabawa, religia, postawa wobec życia i wiele innych. Te pisane staropolszczyzną utwory, o typowym dla XVI wieku sposobie ujęcia, ale wciąż aktualnej treści, zainspirowały wybitnego polskiego pianistę jazzowego, Kubę Stankiewicza (ur. 1964). Na początku swej kariery artysta współpracował między innymi z Janem Ptaszynem Wróblewskim i Zbigniewem Namysłowskim. Współtworzył kilka formacji jazzowych. Twórczość Chopina zainspirowała go do stworzenia „Chopin Songbook” (2004). Po śmierci Agnieszki Osieckiej wydał nostalgiczny album „Ulice wielkich miast” z opracowaniami jej piosenek (2009). Nagrał solową płytę z własnymi interpretacjami muzyki filmowej Wojciecha Kilara (2013). W 2016 r. wyszła fortepianowa antologia „The music of Bronisław Kaper”, a rok później „The music of Henryk Wars”. W swej pianistyce Stankiewicz, choć karmi się klasycznymi wzorami amerykańskimi, odchodzi od ekstremów na rzecz liryzmu i wyczucia barwy dźwięku.